حضور در حرم های معصومین(ع) دارای آدابی است که رعایت برخی از این آداب، واجب و برخی مستحب است؛ یکی از این آداب، رعایت ادب حضور و بالا نبردن صدا هنگام اشتغال به دعا و ذکر در این اماکن مقدس است. رجحان بالا نبردن صدا، عقلایی و شرعی است؛ اما آنچه مورد اختلاف فقهاست، الزامی یا استحبابی بودن مراعات ادب مزبور در حرمهای معصومین: است. به نظر میرسد منشأ اختلاف، تفاوت برداشت از آیه دوم سوره حجرات است. اثبات حرمت بالابردن صدا در حرم پیامبر خدا۹ و اهل بیت ایشان هنگام حضور در حرم آنان متوقف بر اثبات الزامی بودن نهی موجود در آیه، عدم تفاوت رسول خدا(ص) و اهل بیت ایشان در حکم فوق و امکان سریان حکم مستفاد از آیه، به بعد از وفات ایشان است. گرچه در ابتدا اثبات مقدمات فوق ممکن به نظر میرسد، اما از آنجا که آیه شریفه عرفاً، در حرمت عمل مزبور، در فرضی ظهور دارد که بالا بردن صدا موجب بیحرمتی نسبت به مزور باشد، فقها از آیه شریفه حرمت را برداشت نکردهاند. ازاینرو باید معتقد شویم حکم بالا بردن صدا در حرم معصومین: هنگام دعا و ذکر، کراهت به معنای برخورداری از کمترین ثواب است.
)
