تحقیق حاضر به بررسی حکم تکلیفی و وضعی استفاده از شویندههای خوشبو در حال احرام پرداخته است. بهاتفاق فقیهان امامیه، مُحرم باید از استعمال طیب (خوشبوکننده) برای خوشبو کردن لباس و بدن و نیز از استشمام بوی خوش بپرهیزد؛ در این صورت همانگونه که فقهای معاصر نیز تصریح کردهاند استفاده از شویندههای خوشبو در حال احرام برای شستن بدن جایز نیست؛ اما مُحرم میتواند از آنها برای شستوشوی لباس استفاده کند. همچنین فقیهان امامیه معتقدند در فرض استعمال طیب، بر مُحرم قربانی واجب میگردد. نتایج حاصل از این پژوهش که بهصورت کتابخانهای و نرمافزاری و با تحلیل ادله صورت گرفته حاکی از این است که موافقت با نظر فقیهان معاصر مشکل است و آنچه از روایات استفاده میشود این است که مُحرم باید از خوشبو کردن خود با هر چیزی که اساساً برای خوشبو کردن به کار میرود (مانند عطر، ادکلن و گیاهان خوشبو) پرهیز کند. اما بوییدن گل، میوه و سبزیهای معطر جایز است. همچنین استفاده از چیزهایی که غرض اصلی از آنها خوشبو کردن نیست جایز است. در این صورت باید معتقد شد استفاده از مواد شوینده بهداشتی خوشبو که حاوی اسانس میوهها و گلهاست، جهت شستوشوی بدن جایز و در صورت داشتن بوی تند مکروه است؛ زیرا غرض اصلی از استفاده از این مواد، شستوشو و نه خوشبو کردن بدن است. علاوه بر اینکه اِسانس(عطرمایه) موجود در این مواد، از پوست میوهها و گلبرگ گلها گرفته شده که مطابق با روایات، بوییدن آنها جایز است.